Bhagavad Gita

सञ्जयः धृतराष्ट्रं वदति । हे राजन् , तथा कृपयाविष्टं अश्रुपूर्णाकुलेक्षणं विषीदनतं तं अर्जुनं प्रति मधुसूदनः इदं वचनं अब्रवीत् - इति ।।

సంజయుడిట్లనె - రాజ, ,  ఈ విధముగా కరుణాపూర్ణహృదయుడైన, అశుపూర్ణమైన ఉద్విగ్నమైన నేత్రములుగల దుఃఖితుడైన అర్జునునిచే మధుసూధనుడిట్లు పలికెను.

गीतातात्पर्यम्

हरिः ओम् । 

'प्रारम्भमात्रमिच्छा वा विष्णुधर्मे न निष्फला ।

न चान्यधर्माकरणाद्दोषवान्विष्णुधर्मकृत्'' ॥ इत्याग्नेये ।

'स्वोचितेनैव धर्मेण विष्णुपूजामृते क्वचित् ।

नाप्रवृत्तिः प्रवृत्तिर्वा यत्र धर्मः स वैष्णवः ।

एनं धर्मं च देवाद्या वर्तन्ते सात्त्विका जनाः ।

एष कार्तयुगो धर्मः पाञ्चरात्रश्च वैदिकः ।

तत्प्रीत्यर्थं विनान्यस्मै नोदबिन्दुं न तण्डुलम् ।

दद्यान्निराशीश्च सदा भवेद्भक्तश्च केशवे ।

नैतत्समेधिके वापि कुर्याच्छङ्कामपि क्वचित् ।

जानीयात्तदधीनं च सर्वं तत्तत्त्ववित्सदा ।

यथाक्रमं तु देवानां तारतम्यविदेव च ।

एष भागवतो मुख्यस्त्रेतादिषु विशेषतः ।

एष धर्मोतिफलदो विशेषेण पुनः कलौ ।

एवं भागवतो यस्तु स एव हि विमुच्यते ।

त्रैविद्यस्त्वपरो धर्मो नानादैवतपूजनम् ।

तत्रापि विष्णुर्ज्ञातव्यः सर्वेभ्योभ्यधिको गुणैः ।

समर्पयति यज्ञाद्यमन्ततस्त्वेव विष्णवे ।

त्रैविद्यधर्मा पुरुषः स्वर्गं भुक्त्वा निवर्तते ।

पुनः कुर्यात्पुनः स्वर्गं याति यावद्धरेर्वशे ।

सर्वान्देवान्प्रविज्ञाय तत्कर्मैव सदा भवेत् ।

सम्यक्तत्वापरिज्ञानादन्यकर्मकृतेरपि ।

स्वर्गादिप्रार्थनाच्चैव रागादेश्चापरिक्षयात् ।

सदा विष्णोरस्मरणात् त्रैविद्यो नाप्नुयात्परम् ।

क्रमेण मुच्यते विष्णौ कर्माण्यन्ते समर्पयन् ।

यदि सर्वाणि नियमाज्जन्मभिर्बहुभिः शुभैः ।

परं विष्णुं न यो वेत्ति कुर्वाणोपि त्रयीक्रियाः ।

नासौ त्रैविद्य इत्युक्तो वेदवादी स उच्यते ।

वादो विवादः सम्प्रोक्तो वादो वचनमेव च ।

वेदोक्ते विष्णुमाहात्म्ये विवादात्पठनादपि ।

अथवा निरर्थकात्पाठाद्वेदवादी स उच्यते ।

वेदवादरतो न स्यान्न पाषण्डी न हैतुकी ।

तेभ्यो याति तमो घोरमन्धं यस्मान्न चोत्थितिः ।

अनारम्भमनन्तञ्च नित्यदुःखं सुखोज्झितम् ।

वव्रं यद्वेदगदितं तत्र यान्त्यसुरादयः'' ॥ इति ब्रह्मवैवर्ते ॥४० ॥